Welcome, Guest
Username: Password: Remember me
  • Page:
  • 1

TOPIC: ATHENS ON THE ROCKS

ATHENS ON THE ROCKS 16 years 2 months ago #2653


  • Posts:165
  • G-A-T-E-7's Avatar
  • G-A-T-E-7
  • Gold Boarder
  • OFFLINE
  • Karma: 0
Δεν ξερω αν το γνωριζατε,αλλα εγω μολις εχθες εμαθα για την παρακατω συνεργασια!!!!

Πασχάλης Αρβανιτίδης, Μαντώ, Σοφία Αρβανίτη, Ζίνα Αρβανιτίδη. Πολύ κέφι με ποπ, ροκ και ντίσκο ρεπερτόριο που κοντράρει στα ίσα το λαϊκό γλέντι

Πραγματικά χάρηκα βλέποντας Έλληνες να γλεντάνε με την ψυχή τους, όχι με λαϊκά (υπάρχει, βέβαια, μια τέτοια ενότητα από τη Σοφία Αρβανίτη), αλλά με τραγούδια των Olympians κι ένα σωρό άλλα «δυτικά» χιτ.

Ο Πασχάλης, αιώνια νέος και με άψογη ερμηνευτική ικανότητα, το χαίρεται όσο και ο κόσμος. Η Μαντώ είναι σκέτη απόλαυση: δεν ακούς κάθε μέρα από μια τέτοια φωνή μεγάλα ποπ ή ντίσκο χιτ. Η Σοφία Αρβανίτη θυμάται τον ποπ εαυτό της, όμως έχει πείρα και στο ελληνικό γλέντι.

Η Ζίνα (που σε όλο το πρόγραμμα κάθεται στα πλήκτρα) είναι μια πολύ αξιόλογη φωνή που σε άλλη χώρα θα είχε ήδη κάνει καριέρα. Καλή νεανική φωνή και ο Γιώργος Παπαδόπουλος, ενώ συμβάλλει τραγουδιστικά και ο κιθαρίστας και χρόνια συνεργάτης του Πασχάλη Νίκος Ακαρέπης. Συνοδεύουν οι Μπλα Μπλα, ενώ η επιμέλεια ανήκει στον Σταύρο Προσωπάρη.

Ενώ παραγγέλνεις το δείπνο σου -ήταν πάντα μέσα στην κουλτούρα των '60s-, απολαμβάνεις γνωστά διεθνή κομμάτια, όπως τα «Fly like a wing», «Money money», «Stop» (από Ακαρέπη και Ζίνα), ενώ ο Γιώργος δίνει το «Πάρτι» και τα «ροκ» της Αλεξίου (π.χ. «Φεύγω»).

Παρακάτω, όλοι μαζί επί σκηνής θερμαίνουν τα πράγματα, αρχίζοντας με «Staying alive» και «You're the one that I want». Σε ντουέτα ακούμε τραγούδια όπως «Μωρό μου φάλτσο», «Ρούχα μαζί που πλύθηκαν» και πολλά άλλα, ενώ ήδη η διπλανή παρέα ξεσαλώνει λες και βρίσκεται σε hot μπουζουκερί.

Με το «Σ' αγαπώ Τζοάνα» γίνεται χαμός ενώ ανάμεσα πέφτουν και σύγχρονα, όπως το «Επικίνδυνα σε θέλω».
Σόλο της Αρβανίτη που ξεκινά με το «Μη μου μιλάς για καλοκαίρια», στη συνέχεια η Μαντώ θα μας πάει και στη Eurovision με τη συμμετοχή της και ο Πασχάλης θα πει πιο σύγχρονες επιτυχίες, όπως το «Είσαι το ταίρι μου» και το νέο του τραγούδι για την Αθήνα «...τροτέζα και παρθένα Αθηνά», ενώ θα κάνει μαζί με τους υπόλοιπους «Μάθημα σολφέζ». Τα ντούετα θα συνεχιστούν, ο Πασχάλης θα χορέψει με τη Μαντώ και τη Σοφία, ενώ η πίστα έχει γεμίσει και κάποιοι χορεύουν έως και γιάνκα.

Γυρίζουμε σε εποχή Olympians και τα disco balls ανάβουν - σκοταδάκι μούρλια, που έλεγε η Κουκούλη. Με εναλλαγές slow dancing και shake ακούμε «Τώρα αγάπη μου», «Τι όμορφη που ήταν η αγάπη μας», «Το κορίτσι του Μάη», «Το κορίτσι του φίλου μου», «Τρόπος», «Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο».
Αναλαμβάνει η Μαντώ με «Can't live if living is without you», «Ι will always love you», «I will survive», «Hot stuff», «Hung up»... Η λέξη «φωνάρα» ακούγεται απ' τα τραπέζια και πέφτουν χειροκροτήματα.

Μήπως είναι η ώρα για λίγα ελληνικά; Η Σοφία θα ξεκινήσει με συρτούς και θα συνεχίσει με λαϊκά classics: «Φωτιά στα σαββατόβραδα», «Θ' ανάβω με τσιγάρα», «Πρώτη φορά», «Η νύχτα κατεβαίνει». Αρκετά όμως.Ο Πασχάλης θα ξανανέβει και θα κλείσει τη βραδιά στο δικό του ύφος με ελληνικά και ξένα κομμάτια.

Η κουζίνα Λίγα και προσεγμένα πιάτα: ντελικατέσεν με ιταλικά αλλαντικά σε καρδιές γαλλικού μαρουλιού, αντίβ και ρόκα μαριναρισμένα σε βαλσάμικο μαζί με ντοματίνια, μοτσαρελάκια και κάσιους, σολομός Σκοτίας και σπιτικές κρέπες για πρώτα. Στα κυρίως πιάτα, βρίσκουμε φιλετάκια από ψαρονέφρι στη σχάρα (με ωραία συνοδεία από ψητό κολοκύθι και πατάτα), μαριναρισμένα με ρούμι Αβάνας και διάφορα βότανα, φιλέτο κοτόπουλο στη σχάρα με σος λεμονιού, μπρόκολο και κουνουπίδι ατμού, και φρέσκες ταλιατέλες με σολομό καπνιστό, βότκα, κρεμ φρες και φρεσκοκομμένο πιπέρι. Μπορείτε, βέβαια, να αρκεστείτε και σε ένα πλατό τυριών...
Το σέρβις γρήγορο και ικανό από κάθε άποψη.

INFO
ATHENS ON THE ROCKS (πρώην «13 Φεγγάρια») Αγ. Μελετίου 61 & Πατησίων (στοά Μπροντγουαίη), 2108655100, 2108659859. Ελάχιστη κατανάλωση στο τραπέζι € 35, φιάλη ουίσκι € 120 (κομπλέ). Κάθε Παρ. και Σάβ.

πηγη : athinorama.gr / Χάρης Καλογερόπουλος

Το ταίρι μας, 41 τόσα χρόνια

Η μία, από πολιτικοποιημένη οικογένεια με εφόδιο σπουδαία βιβλία και μεγάλα τραγούδια, το έσκαγε, μαθήτρια ακόμα, από το φροντιστήριο για να πάει με την αδελφή της στη συναυλία του Πασχάλη. Ηταν το 1973, στην Καλαμάτα.

Η άλλη, από οικογένεια με ατελείωτα δισκογραφικά αποθέματα σε όπερες, ρεμπέτικο, Θεοδωράκη και Σαββόπουλο, έκλαιγε τον πρώτο της καλοκαιρινό εφηβικό έρωτα «λιώνοντας» τον δίσκο των Olympians. Ηταν το 1983, στη Ραφήνα. Και η τρίτη, με τα αναπόφευκτα λαϊκο-ποπ ακούσματα της εποχής της, όπως τα απομνημονεύει μαζί με τις συμμαθήτριές της στα διαλείμματα της Δ' Δημοτικού, ανακάλυψε τον «Τρόπο», τον «Αλέξη» και το «Σχολείο» και τα έβαλε σε υψηλότατη θέση στο προσωπικό της τοπ 10. Αυτό έγινε προχθές, στην Αθήνα.

Τα γλυκά τραγούδια των Olympians, αλλάζοντας χέρια και γενιές, επιβιώνουν 41 χρόνια έχοντας περάσει από 40 κύματα. Στη χρυσή εποχή του έντεχνου και τις δύσκολες πολιτικές στιγμές της Ελλάδας κάποιοι τα θεωρούσαν αποτέλεσμα εισαγόμενου ήχου, «γλυκερά» και τόσο ακίνδυνα ώστε να είναι «επικίνδυνα».

Κι αργότερα, όταν το τραγούδι απενοχοποίησε μέχρις υπερβολής το δικαίωμα στην ατομικότητα ή και τη μοναχικότητα, ο Πασχάλης Αρβανιτίδης και τα τραγούδια της προσωπικής του πια διαδρομής αντιμετωπίζονταν με μια αφ' υψηλού συμπάθεια για ένα ξεπερασμένο είδος. Την ίδια εποχή, όμως, ο κόσμος γέμιζε το «On the Rocks», χόρευε με αυτά τα τραγούδια και περνούσε καλά.

Το ίδιο συνέβη και με τις πρόσφατες δισκογραφικές απόπειρες του Πασχάλη: από το χαριτωμένο «Είσαι το ταίρι μου», που δημιουργήθηκε από τον Στέφανο Κορκολή ως σάουντρακ του ομώνυμου σίριαλ, έως τη χιπ-χοπ διασκευή του «Σχολείου» από τους Going Through ή και το πρόσφατο single «Πειρατής ή Θεός» με μουσική του Ιταλού Τούλιο ντ' Επίσκοπο και στίχους του Χάρη Καφετζόπουλου.

Είναι πολλοί όσοι, ανεξαρτήτως της μουσικής τους καταγωγής και των προτιμήσεών τους, έχουν φυλάξει χρόνια τώρα μια στιγμή της ζωής τους για τη φωνή του Πασχάλη. Κι εκείνος, σ' αυτή τη συζήτηση που αφορμή έχει την επιστροφή του στη νυχτερινή Αθήνα (στα «Δεκατρία Φεγγάρια» που μετονομάστηκαν «Athens on the rocks»), δεν διεκδικεί μεγαλύτερες δάφνες από αυτό το «τρυφερό συναίσθημα» και από εκείνες τις στιγμές μας.

- Και ξαφνικά τα «Δεκατρία Φεγγάρια» έγιναν «Athens on the Rocks»...

«Καιρό αναζητούσα ένα χώρο για να ικανοποιήσω όσους φίλους μου παραπονιόντουσαν που δεν εμφανίζομαι στη νυχτερινή Αθηνα. Τελικά βρέθηκαν τα "Δεκατρία Φεγγάρια". Οχι τυχαία. Με τον Φώντα Βουγά, τον επιχειρηματία του χώρου, γνωριζόμαστε 30 χρόνια. Κι έτσι αποφάσισα να κάνω εκεί ένα πρόγραμμα τύπου "On the Rocks".

Ηρθα σε επαφή με τη Μαντώ και τη Σοφία Αρβανίτη, τηλεφώνησα και στους παλιούς μου συνεργάτες, τον Νίκο Ακαρέπη και τους "Μπλα Μπλα". Γελούσαμε γιατί ήταν όπως σε κάτι ταινίες που ύστερα από χρόνια παίρνει τηλέφωνο ο αρχηγός την παλιά του συμμορία».

- Γιατί χαρακτηρίζετε το πρόγραμμα τύπου «On the Rocks»;

«Μην ξεχνάτε ότι επί μια 10ετία το "On the Rοcks" δεν ήταν απλώς ένας χώρος, αλλά ένας τρόπος διασκέδασης».

- Αλλά γιατί τώρα εμφανίζεστε μόνο Παρασκευές και Σάββατα;

«Επειδή μόνο αυτές τις μέρες βγαίνει ο κόσμος. Δεν θέλω να υποκρίνομαι ότι δεν βλέπω την αλήθεια».

- Τόσο καιρό γιατί δεν εμφανιζόσασταν;

«Επειδή ο νυχτερινός χώρος είναι δύσκολος και περίεργος. Οι σημερινοί επιχειρηματίες ασχολούνται σχεδόν αποκλειστικά με το λαϊκό τραγούδι. Εγώ, πάλι, δεν μπορώ και δεν θέλω να ενταχθώ σε ένα τέτοιο σχήμα. Προτιμούσα να κάνω πού και πού συναυλίες διατηρώντας την αυτονομία, την αυτοκυριαρχία μου και την αυτοδυναμία της πρότασής μου».

- Εκτός από συναυλίες, τι κάνατε τις περιόδους απουσίας;

«Μουσικά, οι περίοδοι σιωπής είναι πολύ πιο δραστήριες και δημιουργικές από τις άλλες. Στη 42χρονη καριέρα μου πέρασα 4-5 επικίνδυνα σκαμπανεβάσματα. Θα μπορούσα να είχα εξαφανιστεί. Ομως, τα κατάφερα κι αυτό με έκανε να ψάχνω τα πράγματα με ακόμη μεγαλύτερο πείσμα».

- Μπορεί να «κινδυνέψατε», αλλά τα τραγούδια των Olympians τα ακούει τώρα κι η 9χρονη κόρη μου. Ποιο ήταν το μυστικό της επιτυχίας τους;

«Μπορώ να πω, χωρίς να θεωρηθώ εγωιστής, ότι η διαχρονικότητα αυτών των τραγουδιών ασφαλώς οφείλεται στον στίχο και τη μουσική, αλλά κυρίως οφείλεται στην ερμηνεία μου και στη χροιά της φωνής μου».


- Ας επιστρέψουμε στην προ Olympians εποχή. Γεννηθήκατε στη Δράμα και μεγαλώσατε στη Θεσσαλονίκη, μέλος μιας πολύτεκνης οικογένειας με οικονομικές δυσκολίες.

«Οχι απλά. Η οικογένειά μου ήταν άπορη».

- Με τέτοιες εμπειρίες το λογικό θα ήταν, ειδικά εκείνη την εποχή, να στραφείτε στο λαϊκό.

«Ναι, θα ήταν λογικό. Εμένα, όμως, μου άρεσε η ξένη μουσική από μικρό παιδί. Μου άρεσαν και τα λαϊκά (τα ήξερα καλά γιατί τ' άκουγαν οι γονείς μου και τα τραγουδούσε ο πατέρας μου), αλλά λιγότερο. Στην εφηβεία, χάρη στα αδέλφια μου που είναι όλα μεγαλύτερα, γνώρισα το rock 'n' roll και τους Beatles.

Αυτό ήταν. Εγινα φανατικός ακροατής. Παρατούσα την παρέα μου στο Διοικητήριο στη Θεσσαλονίκη και στις 4.10 ακριβώς ήμουν στο σπίτι για να ακούσω την αγαπημένη μου εκπομπή με ξένη μουσική. 'Η ξενυχτούσα με το ραδιόφωνο στο αυτί ακούγοντας Ράδιο Λουξεμβούργο. Ακόμα έχω ηχογραφημένες κασέτες από εκείνες τις εκπομπές».

- Ούτε κι αργότερα βάλατε λαϊκό στο... κρασί σας.

«Οταν κάναμε με τους Olympians την πρώτη μας επιτυχία με τον "Τρόπο" και το "Σχολείο", ήρθαν πολλοί να με ρωτήσουν γιατί δεν τραγουδάω λαϊκό, που έχει περισσότερα λεφτά και μεγαλύτερη δόξα. Δεν μπορούσα να προδώσω αυτό με το οποίο ξεκίνησα».

- Ησασταν από τους πρώτους που υποστήριξαν τον ποπ, μοντέρνο ήχο στην Ελλάδα.

«Η αλήθεια είναι ότι αισθάνομαι λίγο πολύ σαν πατέρας της μουσικής μεταρρύθμισης, που αφορούσε το κομμάτι της μοντέρνας ελληνικής μουσικής, τη δεκαετία του '60. Πιστεύω, μάλιστα, ότι από τους Olympians και μετά, άλλαξε το ύφος αυτής της μουσικής και πάνω σ' ό,τι κάναμε εμείς πάτησαν αργότερα οι Πολ ή ακόμα και το ελληνικό ροκ, οι Κατσιμιχαίοι και πιο πρόσφατα οι Πυξ Λαξ. Το πιστεύω αυτό: όλα τα συγκροτήματα και οι δημιουργοί που είχαν ξεκάθαρο στίγμα με ρυθμική μουσική και ψαγμένο στίχο πάτησαν στους Olympians και στον Σαββόπουλο».

- Την εποχή που εμφανίστηκαν οι Olympians το ελληνικό τραγούδι, στραμμένο στις μελοποιήσεις, στο έντεχνο του Θεοδωράκη και του Χατζιδάκι, στα μεγάλα λαϊκά και στο πολιτικά μηνύματα, ζούσε τη χρυσή δεκαετία του. Δεν αντιμετωπίσατε μια απαξία;


«Εκείνη την εποχή ήμασταν δεκαοχτάρικα παιδιά. Είχαμε άλλη τρέλα. Μπορεί να μας ενδιέφερε εν μέρει η πολιτική κατάσταση, μας ενδιέφερε όμως και η εφηβική μας τρέλα. Μόλις κάναμε επιτυχία, ήρθε η χούντα. Τότε γράψαμε κι εμείς μερικά τραγούδια με κάποιες ανησυχίες μας (όχι βέβαια πολιτικά) και πέσαμε πάνω στην Επιτροπή Λογοκρισίας. Θυμάμαι, π.χ., ότι αντιμετώπισε πρόβλημα το τραγούδι μας "Περήφανοι όλοι" που δεν έλεγε δα και τίποτε. Στη μεταπολίτευση πια οι Olympians είχαν διαλυθεί κι εγώ τραβούσα τον προσωπικό μου δρόμο».

- Κι ο προσωπικός σας δρόμος ήταν όμως συμβατός με τους Olympians, σε μια εποχή που οι περισσότεροι ακολουθούσαν έναν άλλο δρόμο.

«Μέχρι σήμερα δεν ξέρω κανέναν τραγουδιστή που να ακολούθησε τόσο μοναχικό δρόμο όσο εγώ. Μοναχικό και με παρωπίδες. Ενώ καλλιτέχνες επιτυχημένοι, όπως είναι π.χ. ο Γιώργος Νταλάρας, κοιτάζουν γύρω γύρω τους. Κι έτσι καταφέρνουν να είναι συνεχώς επίκαιροι. Δεν είναι κακό.

Ο καθένας κάνει ό,τι καλύτερο νομίζει. Εγώ όμως, που ακολούθησα τον δικό μου δρόμο, αισθάνθηκα συχνά την πίκρα της απαξίωσης, ειδικά από τους δημοσιογράφους. Συχνά ήθελα να βγω και να πω "Δεν είστε ειλικρινείς. Γιατί τότε θα βλέπατε πως ό,τι κάνω έχει στόχο τις καρδιές του κόσμου, όχι τον εγκέφαλό του. Στόχος μου ήταν πάντα το τρυφερό συναίσθημα. Δεν έχει κι αυτό έναν σοβαρό κοινωνικό σκοπό;"».

- Στη μουσική σκηνή των τελευταίων χρόνων εντοπίσατε κάποιους «συγγενείς» των Olympians ως προς τους στόχους ή και το ύφος;

«Τα τελευταία χρόνια εμφανίστηκαν πολλά συγκροτήματα. Μόνο, όμως, όταν άκουσα τους Πυξ Λαξ σκέφτηκα όμως ότι κάπως έτσι θα ήταν οι Olympians, αν είχαν επιβιώσει. Οι Πυξ Λαξ ψάχνονταν. Κι εμείς ψαχνόμασταν. Και μην κοιτάτε μόνο τις μεγάλες μας επιτυχίες. Είχαμε κι άλλα πολλά τραγούδια, πολύ ψαγμένα και πολύ λιγότερο γνωστά».

- Αλλά σήμερα τα πράγματα στο τραγούδι φαίνονται να είναι ακόμη πιο μονοδιάστατα απ' ό,τι παλαιότερα.

«Σήμερα η εποχή μας χαρακτηρίζεται από το εμπόριο και τους υπολογιστές, είτε είναι ηλεκτρονικοί είτε... ανθρώπινοι. Πιστεύω, όμως, ότι όλο αυτό είναι περαστικό και πως σύντομα θα επικρατήσει η ανάγκη του κόσμου να επιστρέψει στα αληθινά συναισθήματα. Για μένα δεν ανησυχώ. Εχω ήδη κάνει μια μεγάλη πορεία».

- Εχετε, όμως, μια κόρη που δοκιμάζεται τώρα σ' αυτό τον χώρο και μάλιστα ως μέλος συγκροτήματος, των «Βωξ».

«Η Ζίνα σπούδασε μουσική. Και έχει τα εφόδια να μπει στον χώρο και να δείξει τι μπορεί να κάνει. Βγαίνει, βέβαια, σε μια πολύ δύσκολη εποχή για όσους νέους έχουν στόχους καλλιτεχνικούς κι όχι δημοσιότητας. Αλλά τι να κάνουμε; Καθένας προσπαθεί να επιβιώσει με τους όρους που θέτει η εποχή του».

- Εσείς επιβιώσατε 42 χρόνια στον χώρο. Τι σκέφτεστε γι' αυτά;

«Σκέφτομαι εκείνους στους οποίους έκανα συντροφιά με τη φωνή μου. Εκείνους που έφτιαξαν εικόνες της ζωής τους και είχαν και μένα μέσα. Να, προχθές στο κέντρο, έβλεπα στο πρώτο τραπέζι ένα ζευγάρι. Δεν ήταν κανένα νεαρό ζευγαράκι, στα πρώτα του ραντεβού. Ηταν γύρω στα 45-50 και μόλις άκουγαν κάποια τραγούδια έσκυβαν και φιλιόντουσαν. "Κοίταξε να δεις", είπα μέσα μου».

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 01/12/2007 / ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ


[img:width=180&height=120]../../files/public/1199357168_78_FT0_athens1180.jpg[/img]
[img:width=299&height=420]../../files/public/1199357168_78_FT0_screenhunter_701.jpg[/img]
The administrator has disabled public write access.

16 years 2 months ago #2657


  • Posts:239
  • DwRa_'s Avatar
  • DwRa_
  • Gold Boarder
  • OFFLINE
  • Karma: 0
Έχω ακούσει και γω καλά λόγια για το συγκεκριμένο πρόγραμμα και θα ήθελα αν γινόταν να το παρακολουθήσω αλλά θα γίνω λίγο κατίνα :1harhar Φαντάζομαι ότι τώρα μετά τα τελευταία γεγονότα που αφορούν τον Πασχάλη,θα γίνει χαμός στο μαγαζί γιατί κάτι τέτοια πιπεράτα και "καταστάσεις κλειδαρότρυπας",ξετρελαίνουν τον Έλληνα....
The administrator has disabled public write access.
  • Page:
  • 1
Time to create page: 0.124 seconds
Go to top