Μήπως κάνω λάθος? Μήπως είμαι τόσο κολλημένος με αυτήν την μουσική της δεκαετίας του '80, που δεν μπορώ να συμπαθήσω τίποτα
άλλο του σήμερα και να δω πιο πέρα?
Γιατί δηλαδή τα μοναδικά τραγούδια (του σήμερα) που θα μου αρέσουν, αν ψάξω λίγο θα δω πως είναι γραμμένα από κάποιον Nicolossi ας πούμε ή από κάποιον Zanetti ή από κάποιον Cretu και κάποιον Dieter Bohlen? Και αν προσέξω ακόμα λίγο, γιατί να πρέπει να βρω στοιχεία, λούπες, μπασογραμμές και ολόκληρες μελωδίες παρμένες από κάποιο Italo τραγούδι? Γιατί να είναι διασκευές 80's τραγουδιών?
Κάθομαι και σκέφτομαι τι παραπάνω είχε εκείνη η εποχή, τι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες υπήρχαν για να ξεχυθούν τόσοι ρομαντικοί και να γράψουν τέτοια τραγούδια. Επίσης σκέφτομαι οι εταιρίες τότε μήπως δεν ενδιαφέρονταν για τα κέρδη από τις πωλήσεις δίσκων? Τι χρήματα ας πούμε απέφερε το "Comet" των Diux ή το "Another song" των Music Service και το "Quando quando" των Electra? Μηδαμινά. Τις περισσότερες φορές "έμπαιναν" μέσα αλλά δεν σταματούσαν. Πίστευαν σ' αυτό που έκαναν.
Η όλη κατάσταση μου θυμίζει κάτι παρόμοιο που έγινε τη δεκαετία του 60 και στη χώρα μας με το Νέο Κύμα.
Βρέθηκε μια εταιρία (η Lyra) και ένας ρομαντικός άνθρωπος (o Πατσιφάς) για να αγκαλιάσει όλους εκείνους τους συνθέτες, ποιητές, τραγουδιστές και να μεγαλουργήσει τελικά αυτή η μουσική, το Νέο Κύμα.
Και ερχόμαστε στο σήμερα που όλα γίνονται για το χρήμα. Και βλέπετε που κατάντησε η μουσική. Αλλά και οι εταιρίες οι οποίες βουλιάζουν καθημερινά στα χρέη χωρίς να πουλάνε ούτε ένα cd. Τι να πάρω? Το καινούργιο άλμπουμ του dj tiestο ή κάθε πατάτα που σερβίρουν οι πολυεθνικές? Και καλά να πάθουν. Χαίρομαι δεν φαντάζεστε πόσο...
Και όσοι το κατάλαβαν γυρνούν σιγά σιγά προς την δεκαετία του '80 ξανακυκλοφορούν δίσκους, κάνουν διασκευές μπας και πουλήσουν τίποτα.
Εμείς όμως που ακούμε την μουσική μας, την Italo ανήκουμε σε άλλον κόσμο. Ρομαντικό και ονειροπόλο. Είμαστε τυχεροί που ζούμε στον κόσμο μας, τον τόσο όμορφο κόσμο μας.
Ακόμα έχουμε στο DNA γραμμένο το πως μύριζε η ντίσκο μπαίνοντας μέσα Σάββατο βράδυ. Ακόμα θυμόμαστε την εισαγωγή του DJ μόλις άρχιζε το "πρόγραμμα", με τα φωτορυθμικά στο φουλ και το chance to desire να χτυπάει κόκκινο στους ενισχυτές και στην καρδιά μας. Επίσης, ακόμα θυμόμαστε το καρδιοχτύπι που είχαμε ζητώντας για χορό αυτήν που "γουστάραμε". Και όταν ανεβαίναμε στην πίστα μπορεί να κάναμε και κάποια φιγούρα χορευτική κλεμμένη από το "ρόδα τσάντα και κοπάνα".
Και σήμερα, ακούγοντας ένα και μόνο τραγούδι, πόσες εικόνες, ήχοι, μυρουδιές, αναμνήσεις δεν μας έρχονται?
Όμως το παράξενο είναι άλλο. Ο Άγγελος, ο Χάρης, ο Μιχάλης, ο Στέλιος, η Μαριάννα και τόσοι άλλοι νέοι άνθρωποι που δεν τα πρόλαβαν αυτά όλα, τι βρίσκουν σε αυτήν την μουσική? Μήπως δεν είναι μόνο αναμνήσεις αλλά μια από τις καλύτερες μουσικές για την ανθρώπινη ψυχολογία?
Μήπως εξημερώνει την ψυχή μας περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη μουσική?
Πάντως για μένα και για πολλούς ακόμα που ξέρω αυτό συμβαίνει.
Υπήρξαν άνθρωποι που πίστεψαν πως έλειπε από το ευρωπαικό μουσικό στερέωμα μια μουσική μελωδική, ρομαντική, καθαρή, τόσο χορευτική και γι' αυτό δημιούργησαν την Italo που τα περικλύει όλα αυτά. Βέβαια, σημαντικό ρόλο έπαιξαν και οι DJ που δεν καλύπτονταν από τα μέχρι τότε δεδομένα και εγραφαν μουσική οι ίδιοι για να διασκεδάζουν τους πελάτες τους (βλέπε Martinelli, Joe Yellow και άλλοι), χωρίς να γνωρίζουν τι πάνε να κάνουν. Και τους ευχαριστούμε.
Και φυσικά όλα αυτά θα συνέβαιναν στην ευρώπη.
Και μιλάω για την γηραιά ήπειρο διότι έχουμε πολιτισμό αιώνων. Μόνο εδώ θα μπορούσε να γεννηθεί και να μεγαλουργήσει αυτό το κίνημα.
Και μόνο το ανοιχτό μυαλό των ευρωπαιών θα μπορούσε να δεχτεί μια μουσική επανάσταση.
Όχι στην αμερική. Δεν θέλω να μιλάω για αυτούς. Ζουν στον γυάλινο πύργο τους και τα ισωπεδώνουν όλα στο όνομα του κέρδους.
Είμαστε ΕΥΡΩΠΗ και όχι αμερικανάκια.
Σας ευχαριστώ
