Παραμονή Χριστουγέννων σήμερα και βλέποντας ενώ έκανα βόλτα στα μαγαζιά, ένα σωρό παιδάκια με τρίγωνα στο χέρι και χαρούμενες φατσούλες,δεν μπορούσα να μη θυμηθώ τα παιδικά μου χρόνια όπου περίμενα πώς και πώς να βγω με τα ξαδέλφια μου να πούμε τα κάλαντα στη γειτονιά.Και τότε οι γειτονιές ήταν ακόμα ανθρώπινες,με ελάχιστες πολυκατοικίες και φυσικά χωρίς τα σημερινά κρούσματα βίας και παραβατικότητας απέναντι σε παιδιά που ακολουθούν αυτό το έθιμο.Ήταν από τις ελάχιστες φορές στη ζωή μου που σηκωνόμουν πολύ πρωί με χαρά και κέφι.Πήγαινα μέχρι το σπίτι του ξαδέλφου μου που ήταν στα 200 μέτρα απόσταση και βουρ για κάλαντα,με το αζημίωτο βέβαια!Οι περισσότεροι μας υποδέχονταν με χαρά, άλλοι στωϊκά και άλλοι με νεύρα επειδή τους σηκώναμε από το κρεβάτι.Ένας τέτοιος τύπος μας άνοιξε την πόρτα του,αγουροξυπνημένος και κατσούφης,ψάχνοντας πάνω του για χρήματα.Δεν πρέπει να είδε τι μας έδωσε γιατί η ταρίφα βγήκε ένα χιλιάρικο!Φανταστείτε τι σήμαινε αυτό το ποσό στις αρχές των 80's, και μάλιστα σε 2 παιδάκια.Εννοείται ότι κάναμε πάρτυ από τη χαρά μας...απίστευτος μποναμάς.Εγώ είχα τότε την κακή συνήθεια να πηγαίνω να παίζω πάρτα όλα(θυμάστε αυτή την παιδική ρουλετίτσα
και να χάνω σημαντικό μέρος από τις εισπράξεις μου.....χαχαχαχα.Αλλά το καταδιασκέδαζα.Πολύ όμορφες αναμνήσεις πραγματικά...εσείς αλήθεια τα λέγατε τα κάλαντα;Έχετε ζήσει κάποιο ανάλογο ευτράπελο;