Εκείνο το βράδυ σ' αυτή τη συναυλία ένιωσα για πρώτη φορά την Αγγλία σαν το σπίτι μου (λείπω εδώ και λίγο καιρό από Ελλάδα). Ένα από τα most wanted 80's group, που δεν έχω δει, εμφανίστηκε στο πανέμορφο Royal Albert Hall . 22 χρόνια μετά την δημιουργία του. Μόλις οι Erasure βγήκαν στην σκηνή και ο Andy Bell έπιασε το μικρόφωνο και άρχισε να τραγουδάει με πήραν τα ζουμιά μάγκα μου. Αν δεν συγκρατιόμουν θα άρχιζα να κλαίω με λυγμούς μου φαίνεται...
Βασικά έκαναν την παρουσίαση του νέου τους album αλλά δεν παρέλειψαν να πουν όλα τα κλασσικά ποπ αριστουργήματα τους όπως το ship of fools, love to hate you, sometimes, a little respect, breath of life, stop κτλ. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα καθώς σχεδόν όλοι ξέραν απ' έξω τους στίχους και οι ηλικίες στο κοινό κυμαίνονταν από 18 μέχρι 60 χρ. (Και φυσικά τα gay ζευγάρια με ξυρισμένο κεφάλι και αλά Εrasure στυλ ηταν άφθονα). Εγώ όπως πάντα όταν βλέπω ένα αγαπημένο μου group απασχολώ όλο το σώμα μου, δεν ξέρω τι να πρωτοκάνω. Το δεξί χέρι τραβάει videos-photos, το αριστερό δίνει ρυθμό, το στόμα τραγουδάει και ό,τι απομένει χορεύει. Και φυσικά όπως πάντα όταν βλέπω ένα 80's συγκρότημα έχω πάντα αυτή την χαρά ανακατεμένη με μελαγχολία για μια εποχή που χάνεται ανεπιστρεπτί. Επίσης στο γυρισμό, κοντά στο Τραφάλγκαρ, ένας μαύρος έπαιζε στο δρόμο σαξόφωνο, αλλά τόσο ωραία, που αν είχα παρέα, άνετα θα καθόμουν για ένα μπουκαλι κρασί, εκεί στο πεζοδρόμιο, παρ' όλο το κρύο που έκανε.

[link=../../files/public/1201646760_207_FT0_erasure.jpg][img:width=300&height=225]../../files/public/1201646760_207_FT0_erasure_.jpg[/img][/link]